من نه آن صیدم که بودم پاسدار اکنون مرا

ورنه شهبازی ز چنگت می کشد بیرون مرا

زود می بینی رگ جانم به چنگ دیگری

گر نوازش می کنی زین پس به این قانون مرا

آن که دی بر من کشید از غمزه صد شمشیر تیز

تا تو واقف می شود می افکند در خون مرا

آن که دوش از پیش چشم ساحرش بگریختم

تا تو می یابی خبر می بندد از افسون مرا

آن که در دل خیل وسواسش پیاپی می رسد

تا تو خود را می رسانی می کند مجنون مرا

آن که از یک حرف مستم کرد اگر گوید دو حرف

می تواند کرد مدهوش از لب میگون مرا

آن گران تمکین که من دیدم همانا قادر است

کز تو بار عاشقی بر دل نهد افزون مرا

گر به آن خورشیدرو یک ذره خود را می دهم

می برد در عزت از رغم تو بر گردون مرا

چون گریزم محتشم گر آن بت زنجیر موی

پای دل بندد پس از تحقیق این مضمون مرا